Al vroeg in de twintigste eeuw gaat men op zoek naar een elektronisch equivalent van de Nipkowschijf. In de jaren 1920 komen de eerste werkende alternatieve oplossingen, maar het duurt tot 1936 tot de eerste "echte" beelden gemaakt worden met een volledig elektronische camera, uitgerust met een iconoscoopbuis. Die houdt stand tot na de oorlog; rond 1950 komt er "beter" op de markt. 

De iconoscoop was wel de eerste practische opneembuis, maar was verre van perfect. Al in de dertiger jaren zocht men naar manieren om de nadelen op te heffen, ondermeer door gebruik te maken van "trage elektronen". De orthicon- en later de beeldorthiconbuis waren het resultaat. Deze laatste wordt hét lichtgevoelige element in de zwartwit- en vroege kleuren-omroepcamera's.

Halfgeleiders doen hun intrede, eerst nog als onderdeel van een elektronenbuis. De uitvinding van de plumbicon betekent de doorbraak van de kleurencamera, ook buiten de studio: hij wordt ingezet voor sport en tenslotte voor journaalbeelden. De jaren 1980 betekenen voor de buizentechnologie een kwalitatief hoogtepunt maar ze luiden ook hun zwanenzang in. 

Momenteel komt er aan een tv-camera geen glas meer aan te pas, behalve voor de lenzen. Niet te verwonderen dat die duurder en groter zijn dan de camera zelf, opnames in HD en UHD zijn zeer veeleisend voor de objectieven. Dertig jaar geleden begon de opmars van de 'solid state'-sensors. Maar tot diep in de 21e eeuw bleven er buizencamera's in dienst. Nu niet meer, er worden trouwens al enige tijd geen opneembuizen meer gemaakt. Gelukkig zijn er nog musea ....